Του Άγη Βερούτη
Μια από τις τελευταίες ενέργειες της απερχόμενης κυβέρνησης Μπάιντεν μοιάζει ότι θα είναι η υπογραφή στρατηγικής συνεργασίας παροχής αμερικανικών όπλων στην Κυπριακή Δημοκρατία. Καθόλου τυχαίο δεν μοιάζει να είναι αυτό, καθώς στις τελευταίες αρκετές εβδομάδες η Τουρκία έχει αυτοπροσδιοριστεί ως ρυθμιστής των τεκταινομένων στην περιφέρεια της Ανατολικής Μεσογείου, δηλαδή εκείνου που παραδοσιακά ονομάζουμε Εγγύς Ανατολή.
Ξεκάθαρο είναι επίσης τι προσπαθεί να επιτύχει η Τουρκία αρχικά στη Συρία, τόσο από την επιλογή στρατιωτικής υποστήριξης των φιλότουρκων, πρώην στρατιωτών του ISIS, Αδελφών Μουσουλμάνων ως διαδόχων του αποπεμφθέντος πρώην προέδρου Άσαντ, όσο και από τις προσπάθειες αποτροπής συγκρούσεων με το Ισραήλ στο πολεμικό θέατρο της Συρίας, αλλά και στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο με την επεκτατικής διάθεσης/απειλής στρατιωτική άσκηση “Γαλάζια Πατρίδα” στην αυλή της Ελλάδας και της Κύπρου.
Είναι ξεκάθαρο ότι, με τις ενέργειες αυτές, η Τουρκία προσπαθεί να επιβάλλει μια ηρεμία υπό στρατιωτική απειλή στην περιοχή, ώστε να καταφέρει να αυτοδιακηρύξει τον εαυτό της ως ενεργειακό ρυθμιστή της Ευρώπης στη θέση της έκπτωτης Ρωσίας.
Φυσικά, στο καλύτερο σενάριο για την Τουρκία, θα καταφέρει να γίνει εκείνη ο δρομολογητής των καυσίμων της Μέσης Ανατολής προς την Ευρώπη, με την ανοχή των ΗΠΑ, της Ελλάδος, του Ισραήλ και της Κύπρου, ακόμα και της Αιγύπτου, ενώ όποια σχέδια ανταγωνιστικού αγωγού ή καλωδίου ανάμεσα σε Ισραήλ, Κύπρο και Ελλάδα που πραγματικά θα προστατεύουν τα συμφέροντα της Ευρώπης, θα αποτραπούν με την απειλή στρατιωτικού επεισοδίου στο σημείο που η ΑΟΖ της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας θα ενωθούν, αν βρούμε το σθένος και τη διεθνή στήριξη να τις ανακηρύξουμε πριν παγιωθεί η συνεργασία ανάμεσα στην υπό αναγνώριση συριακή κυβέρνηση και την Τουρκία, ξεκινώντας φυσικά από ένα πολυαναμενόμενο παράνομο τουρκοσυριακό μνημόνιο που θα διαπραγματεύεται κυπριακή ΑΟΖ ως η Κυπριακή Δημοκρατία να μην υπήρχε!
Αν κάποιος νόμιζε ότι η Ρωσία χρησιμοποίησε την ισχύ που απέκτησε ως πάροχος της ενέργειας στην Ευρώπη στα προηγούμενα χρόνια, ούτε θα μπορέσει να φανταστεί την πίεση που θα ασκεί και τις συνεχείς επαναδιαπραγματεύσεις που θα επιβάλει η Τουρκία στην Ευρώπη, αν η δεύτερη κάνει το λάθος να επιτρέψει να ελέγχεται η ενεργειακή εισροή της από την πρώτη.
Είναι ξεκάθαρο ότι τόσο η ελληνική όσο και η κυπριακή κυβέρνηση έχουν αντιληφθεί πλήρως την επερχόμενη διαπραγματευτική ανισορροπία που θα επιφέρει μια τέτοια εξέλιξη για την ευρωπαϊκή οικονομία και την μεταφέρουν σε όποιον εις την Ευρώπη είναι διατεθειμένος να ακούσει.
Για κακή μας τύχη όμως, τόσο η Γερμανία όσο και η Γαλλία, οι δυο ηγέτιδες χώρες της ΕΕ, περνούν τις δικές τους εσωτερικές κρίσεις και αυτο-αμφισβητήσεις, ενώ μοιάζει να επιλέγουν να μείνουν άπραγες στην παγίδα ενεργειακής εξάρτησης που τους στήνει η Τουρκία με την ανοχή όλων, αντί να υποστηρίξουν και να επισπεύσουν σύσσωμη η Ευρωπαϊκή Ένωση την ανακήρυξη ΑΟΖ ανάμεσα σε δυο χώρες μέλη της (Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία) και την Αίγυπτο, και ταυτόχρονα να διασφαλίσουν την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης μέσω του Ισραήλ.
Ο ιστορικός του μέλλοντος ίσως γελάσει όταν, κοιτώντας τα όσα διαμείβονται σήμερα, αναρωτηθεί πού ήσαν οι μεγάλοι Ευρωπαίοι ηγέτες, όταν μπροστά στα μάτια τους στήθηκε το δόκανο και εκείνοι με ανοιχτά μάτια οδήγησαν τους λαούς τους επάνω του. Πιθανόν δε και με δική τους χρηματοδότηση…
Αν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις τόσο έχουν παραλύσει, που ενώ θα έπρεπε να μεριμνούν 24/7 για να προφυλάξουν τις χώρες τους από τα επερχόμενα νέο-οθωμανικά παζάρια και εκβιάσεις, αδυνατούν σήμερα να ενεργήσουν, τότε μάλλον το ελληνοκυπριακό στοιχείο, βοηθούμενο και από το εβραϊκό, ίσως θα έπρεπε να συνομιλεί ήδη με τις αντιπολιτεύσεις τους.
Στην τελική, αν δεν μπορεί να βρει το βηματισμό της η Ευρώπη σε αυτό το ζήτημα, μάλλον Ελλάς-Κυπριακή Δημοκρατία και Ισραήλ θα πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία ανακήρυξης της ΑΟΖ ανάμεσα στις χώρες τους (αφού ενημερώσουν την απολύτως τελευταία στιγμή, όπως έγινε με την Αίγυπτο) και ας ακολουθήσει η Ευρώπη σε αναγνώριση.
Και γι’ αυτό είναι φυσικά απαραίτητη η παρουσία ενός στιβαρού, πατριωτικού και λιγόλογου ΠτΔ, όπως είναι ο Τασούλας, αντί ανιστόρητων και λοιπών υπηρεσιακών που θα μπορούσαν να μιλήσουν καταλάθος για “πανί” και “αέρα”.
Αλλιώς θα πέσουμε όλοι παρέα στην παγίδα που στήνει η Τουρκία.
Μια ωραία ατμόσφαιρα!

