Η Ευρωπαϊκή Άμυνα, ως κύριο κίνητρο έχει την προστασία της Ευρώπης από την Ρωσική Αρκούδα.
- Εξ’ άλλου βασικός λόγος δημιουργίας της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, του ΝΑΤΟ δηλαδή, ήταν η άμυνα της Ευρώπης έναντι της απειλής της ΕΣΣΔ στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, και στη συνέχεια έναντι της απειλής της Ρωσίας.
Όμως, 35 χρόνια μετά την πτώση του τείχους, η Ευρώπη καλείται να αναλάβει την ευθύνη της άμυνάς της μόνη της, χωρίς Αμερικανική πατρωνία. Από αυτή την ανάγκη προέκυψε το ReArm Europe, και η βιαστική απόφαση να χρηματοδοτηθεί η Ευρωπαϊκή άμυνα από το κοινό ταμείο.
- Βασική αντίπαλος της Ενωμένης Ευρώπης είναι η Ρωσία με τις επεκτατικές βλέψεις της. Για κάποιο ιστορικό λόγο η Ρωσία βλέπει επίσης την Ευρώπη ως απειλή, και (κατά τα λεγόμενά της) προσπαθεί να επεκτείνει ένα μαξιλάρι εδαφικής κυριαρχίας στις χώρες πέριξ των συνόρων της, ως ασπίδα προστασίας πιθανής στρατιωτικής επίθεσης (!!!) των Ευρωπαίων έναντι της Ρωσίας.
Φυσικά αν δεν προκαλεί γέλια σε κάποιον η σκέψη ότι η σχεδόν στρατιωτικά άοπλη Ευρώπη, με την εξαίρεση της Γαλλίας, θα επιτεθεί στις Ρωσικές στέπες για να κατακτήσει ποιος ξέρει τί, σίγουρα προκαλεί ερωτηματικά.
- Γιατί πχ κάποιος να θέλει να πείσει έναν Ρώσο ότι ο Λουξεμβουργιανός ή ο Αυστριακός ή ακόμα και ο Γάλλος, θα ήθελε να μπει σε διαδικασία πολέμου με τους Ρώσους για να πάρει τί ακριβώς που δεν θα μπορούσε να αγοράζει με τα Ευρώ του ή με ανταλλαγή Ευρωπαϊκών τεχνολογικών αγαθών (πχ αυτοκινήτων) με Ρωσικές πρώτες ύλες;;;
Ακόμα και αν όμως ξεπεράσουμε τους ενδοιασμούς για το τί πραγματικά μπορεί να φοβάται η Ρωσία σε περίπτωση που ειρηνικά περιοριστεί η πολιτικοστρατιωτική επιρροή της εντός των τεράστιων έτσι κι’ αλλιώς συνόρων της, προκειμένου να κάνει εμπόριο με την υπόλοιπη Ευρώπη, είναι ξεκάθαρο ότι για λόγους που ίσως μάθουμε στο μακρινό μέλλον, η Ρωσία βλέπει την Ευρώπη ανταγωνιστικά.
Από αυτό και μόνον η Ευρώπη πρέπει να επανεξοπλιστεί, όπως λέγει και το συνώνυμο ταμείο επανεξοπλισμού. Ο φόβος φυλάει τα έρμα.
Όμως ο γεωπολιτικός σχεδιασμός του προέδρου Τραμπ βλέπει πλεύρισμα της Ρωσίας και επίθεση φιλίας για να την εντάξει στο πλαίσιο επιρροής των ΗΠΑ και να την απομακρύνει από την Κίνα, ώστε στην Αμερικανο-Κινεζική αντιπαλότητα η Κίνα να χάσει την στήριξη της Ρωσίας σε πρώτες ύλες και την αγορά της Ρωσίας για τα κινεζικά βιομηχανικά προϊόντα.
Αντίστοιχα, η Ευρώπη που είναι ο κλασικός πελάτης των Ρωσικών πρώτων υλών και ενέργειας, και πωλητής των προϊόντων της στην Ρωσία, πώς ακριβώς θα μπει σε μια κούρσα εξοπλισμών με τη Ρωσία;
- Μιας Ρωσίας από την οποία θα (ξανα)ξεκινήσει να αγοράζει την ενέργεια και τις πρώτες ύλες, χρηματοδοτώντας τις αμυντικές δαπάνες της Ρωσίας με τις αγορές αυτές, ενώ ταυτόχρονα θα εξοπλίζεται η ίδια για να αποτρέψει μια Ρωσική απειλή έναντι ευρωπαϊκών εδαφών πουλώντας τα τεχνολογικά προϊόντα της στη Ρωσία για να χρηματοδοτεί αυτές τις αμυντικές δαπάνες;
Ταυτόχρονα, το πώς θα μειώσει (;;;) τις πωλήσεις ευρωπαϊκών προϊόντων προς την Κίνα για να ικανοποιήσει τον κύριο εμπορικό εταίρο της τις ΗΠΑ που όμως έχει ξεκινήσει εμπορικό πόλεμο δασμών που κανείς δεν ξέρει που θα σταματήσει, ίσως κανείς δεν έχει τον τρόπο να το εξηγήσει με λογικά επιχειρήματα.
- Η Ευρώπη έχει ανάγκη σήμερα, και θα συνεχίσει να έχει, την Ρωσική ενέργεια της οποίας ή μείωση και όχι η πλήρης απώλεια, τα τελευταία χρόνια με τον πόλεμο στην Ουκρανία κοστίζει την σταδιακή αποβιομηχάνιση της Γερμανίας που είναι η οικονομική ατμομηχανή της Ευρώπης.
Η Γερμανία εκτός από τις πωλήσεις προς τις ΗΠΑ έχει ανάγκη και από τις πωλήσεις προς την Κίνα, και τη Ρωσία.
- Η Ρωσία αν δεν πουλάει στην Ευρώπη ή την Κίνα τις πρώτες ύλες και την ενέργειά της, παρά μόνο προς τις ΗΠΑ, μετά τους σχεδιασμούς της νέας Αμερικανικής Προεδρίας (αν υποθέσουμε ότι θα τεθούν σε εφαρμογή όπως έχουν εξαγγελθεί) δεν υπάρχει περίπτωση να δει βελτίωση στην οικονομία της.
Και μην ξεχνάμε την ραγδαία εκβιομηχάνιση της Ινδίας, πλέον της μεγαλύτερης πληθυσμιακά χώρας στον πλανήτη, που συχνά ακούμε γεωπολιτικούς σχεδιασμούς των “μεγάλων” που την παραλείπουν!
- Και μαζί με όλα αυτά η Ελλάδα με τον προβληματικό γείτονα, την Τουρκία, να κοινοποιεί ονειρώξεις για “γαλάζιες πατρίδες” και τουρκο-λιβυκά και τουρκο-συριακά σύμφωνα που παραλείπουν την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας.
Ένα τεράστιο μπέρδεμα έχει προκύψει από την απόφαση των ΗΠΑ να αναδιατάξουν την παγκόσμια γεωπολιτική εικόνα, να κόψουν τους δεσμούς ανάμεσα στην οικονομία τους με τις οικονομίες των στενότερων εμπορικών τους εταίρων των τελευταίων 80 ετών, των Ευρωπαίων και των Κινέζων, και να εγκολπώσουν τις βλέψεις αλλά και τις εμπορικές ανάγκες της Ρωσίας σε μια προσπάθεια να απομονώσουν την Κίνα, όπως πριν 50 χρόνια πλησίασαν την Κίνα για να απομονώσουν την Ρωσία.
Όλες αυτές οι αλληλοεξαρτήσεις, οι εμπορικές σχέσεις αμοιβαίας ανάγκης και οφέλους είναι πολύ δύσκολο να ανασχηματισθούν.
Αν ο Καναδάς κλείσει το διακόπτη του ρεύματος οι πολιτείες της βορειοανατολικής ακτής των ΗΠΑ θα βυθιστούν στο σκοτάδι και το κρύο. Αν οι ΗΠΑ σταματήσουν το εμπόριο με το Μεξικό και την Κίνα, ο πληθωρισμός στις ΗΠΑ θα εκτοξευτεί σε διψήφια νούμερα και θα χαθούν δεκάδες εκατομμύρια θέσεις εργασίας ώσπου να επανεπενδύσουν οι αμερικανικές εταιρείες και να φτιάξουν εργοστάσια στις ΗΠΑ ίσως σε βάθος δεκαετίας.
Κανείς δεν περιμένει ότι οι εξαγγελίες ή ο προγραμματισμός της προεδρίας Τραμπ θα δουλέψει όπως έχει προαναγγελθεί.
Απλά είναι αδύνατον να κοπούν οι εφοδιαστικές αλυσίδες ανάμεσα σε γεωπολιτικούς και εμπορικούς εταίρους δεκαετιών, στο βάθος χρόνου μιας 4ετούς αμερικανικής προεδρίας.
Καλά είναι να μαθαίνουμε όλα αυτά που αποτελούν στόχους για κάθε έναν εκ των εταίρων, αλλά ούτε η Ευρώπη μοιάζει να έχει καμιά όρεξη να κάνει πυρηνικό πόλεμο με την Ρωσία, ενώ ταυτόχρονα αγοράζει φθηνή ενέργεια από αυτήν, ούτε η Ρωσία μοιάζει να θέλει (ή να αντέχει) να κόψει τους εμπορικούς δεσμούς της με την Κίνα, ούτε η Ευρώπη μοιάζει να θέλει να ξεκόψει από την Αμερικανική ούτε όμως και από την Κινεζική οικονομία έναντι αντιτίμου να λαμβάνει στρατιωτική προστασία από χώρες που έχουν εξίσου ανάγκη να έχουν καλές σχέσεις με την ίδια την Ευρώπη.
Όσο περνούν οι εβδομάδες, τόσο μικρότερη πιθανότητα δίνω να εξελιχθούν τα πράγματα στα γεωπολιτικά όπως τα σχεδιάζει η Αμερικανική Ηγεσία, χωρίς όμως να μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορέσουν οι από δεκαετίες εμπορικοί εταίροι και οικονομικά αλληλοεξαρτώμενοι παίκτες της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας να αποφύγουν την εξαθλίωση των πολιτών και ψηφοφόρων τους, επιλέγοντας να κινηθούν στην κατεύθυνση του “όλοι εναντίον όλων” που μοιάζει να είναι η εικόνα της μετά-Τραμπ υφηλίου.
Και σε όλο αυτό, πού είναι η Ινδία των 1,4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, ή πώς θα παίξει η ενεργειακή αυτάρκεια της Κίνας όταν βάλει σε χρήση τα 1,1 εκατομμύρια τόνους Θόριου που ανακάλυψε πριν λίγο καιρό, ή η απροθυμία της Ευρώπης και της Ρωσίας να μπουν σε εξοπλιστική κούρσα μετά το τέλος του πολέμου της Ουκρανίας;
Αν έπαιζα στοίχημα (που δεν παίζω) δεν θα έβαζα λεφτά στην επιτυχία του νέου γεωπολιτικού χάρτη που είναι σήμερα η στόχευση των ΗΠΑ. Απλά δεν μπορεί να προσαρμοστεί η υφήλιος σε αυτές τις στοχεύσεις των ΗΠΑ. Και κάτι που δεν μπορεί να συμβεί δεν θα συμβεί.
Ίσως πριν 40 χρόνια, ένας παρόμοιος γεωπολιτικός χάρτης να είχε κάποιες λίγες πιθανότητες να δουλέψει, σήμερα όμως μοιάζει ότι δεν έχει ούτε μία.
Και ίσως να είναι και για καλύτερα.
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
