Ξέρει κανείς τι είναι;
Η συζήτηση σχετικά με το τι συνιστά επιβλαβή ομιλία αντικατοπτρίζει μια εθνική παρεξήγηση της Πρώτης Τροποποίησης.
- Κατά τη διάρκεια του ντιμπέιτ των αντιπροέδρων, ο Tim Walz επέμεινε ότι η ρητορική μίσους δεν προστατεύεται συνταγματικά. Αυτό το λάθος προήλθε από έναν πρώην δάσκαλο – τον καλοπροαίρετο τύπο δασκάλου που όλοι είχαμε, ο οποίος υπερηφανεύεται ότι γνωρίζει όλες τις συνταγματικές τροποποιήσεις και τις μάχες του Εμφυλίου Πολέμου.
Αλλά ο κ. Walz έκανε εντελώς λάθος στην Πρώτη Τροπολογία – ένα λάθος που θα μπορούσε να διορθωθεί με μια πρόχειρη ματιά στην υπόθεση Brandenburg v. Ohio.
- Αν ένας άνθρωπος που εκπαίδευσε χιλιάδες ανθρώπους και μπορεί σύντομα να βρίσκεται ένα καρδιοχτύπι μακριά από την προεδρία μπορεί να κάνει τόσο μεγάλο λάθος για κάτι τόσο θεμελιώδες, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι προοδευτικοί φοιτητές και καθηγητές, καθώς και Ρεπουμπλικάνοι πολιτειακοί νομοθέτες, κάνουν το ίδιο λάθος.
Οι περισσότεροι συμφοιτητές και καθηγητές μου εξισώνουν την ομιλία που αμφισβητεί την κοσμοθεωρία τους με εκκλήσεις για βία ή επίθεση. Αυτό το πολιτικά μοντέρνο λάθος έρχεται σε αντίθεση με αυτό που πρεσβεύει το πανεπιστήμιο: την προώθηση μιας αγοράς ιδεών με στόχο την αλήθεια.
- Θα πρέπει να επαναβεβαιώσουμε αυτό που το πανεπιστήμιο θα έπρεπε να κάνει και να είναι, αντί να προσπαθούμε να το διαστρεβλώσουμε σε ένα κέντρο ορθοδοξίας και συμμόρφωσης. Τα πανεπιστήμια πρέπει να είναι ριζικά ετερόδοξα και ελεύθερα, αλλιώς απλώς δεν είναι πανεπιστήμια με τον τρόπο που θα έπρεπε να είναι.
Η επιστροφή στην πνευματική περιέργεια και την αυστηρότητα ξεκινά από τους διοικητικούς υπαλλήλους. Πρέπει να επικαλεστούν την ελευθερία, αντί να υποταχθούν στη μανία της στιγμής.
-Wilson Bailey, Colby College, κυβέρνηση
Speak Up? Όχι ευχαριστώ
- Έχω παρατηρήσει ότι πολλοί μαθητές δυσκολεύονται να μιλήσουν και να πουν στους συμμαθητές τους τις απόψεις τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα αν οι απόψεις τους έρχονται με οποιονδήποτε τρόπο σε αντίθεση με την κυρίαρχη αφήγηση.
Την πρώτη μου εβδομάδα στο κολέγιο, παρατήρησα κάποιον να κρατάει μια πινακίδα της Kamala Harris, υποστηρίζοντας τις πολιτικές της μπροστά σε μια μικρή ομάδα. Αστειεύτηκα με τη φίλη μου ότι θα έπρεπε να πάμε επάνω και να συζητήσουμε τις διαφορές μας. Ο φίλος μου με κοίταξε με μια ανησυχημένη έκφραση. «Δεν μπορείς να πεις τη γνώμη σου εδώ!» είπε.
- Η στιγμή αυτή μου άνοιξε τα μάτια για τα κοινωνικά ζητήματα στις πανεπιστημιουπόλεις όταν πρόκειται για την ελευθερία του λόγου. Τα πανεπιστήμια χρειάζονται ένα πιο υγιές πολιτικό περιβάλλον.
Αντί να έχουν δημόσιες διαφωνίες, πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να μιλούν μόνο κατ’ ιδίαν, ανησυχώντας για τις συνέπειες του να μιλήσουν. Η σημερινή νεότερη γενιά δεν είναι σίγουρη αν η ιδέα της ελευθερίας του λόγου είναι απλώς μια πρόσοψη.
-Nicholas Lochmann, Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Τζόρτζια, βιομηχανικός μηχανικός
Η ιστορία θα σας θυμάται
Το ζήτημα του τι διακρίνει την επιτρεπόμενη ελευθερία του λόγου από την υποκίνηση σε ταραχές είναι μια παλιά συζήτηση. Αυτό που κάποτε θεωρούνταν υποκίνηση μπορεί, δεκαετίες αργότερα, να γίνει αντιληπτό ως αναγκαία ώθηση για την ελευθερία του λόγου, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία.
- Το πέρασμα του χρόνου και η απομάκρυνσή μας από μια κοινή πεποίθηση μετατρέπει την κοινωνικοπολιτική και διανοητική διαφωνία σε τέλος του διαλόγου – μετατρέποντας τη νέα συναίνεση σε αδιαμφισβήτητη αλήθεια.
Τα κολέγια συζητούν παρόμοια ερωτήματα με εκείνα που τέθηκαν κατά τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 στις ΗΠΑ, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιαπωνία.
- Αντί να αναρωτιόμαστε τι διακρίνει την ελευθερία του λόγου από την εξέγερση, θα πρέπει να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ του τι διαχωρίζει τον γνήσιο κοινωνικοπολιτικό διάλογο από τις απλές διανοητικές διαφωνίες και τις αυθαίρετες συζητήσεις. Οι τελευταίες αποσκοπούν στη δημιουργία διαφωνιών και όχι στη μετάδοση ενός ευρύτερου μηνύματος στους μαθητές.
Οι διοικήσεις των κολεγίων είναι βάσιμες στην επιθυμία τους να διατηρήσουν μια ασφαλή πανεπιστημιούπολη και να δώσουν προτεραιότητα στη μάθηση, αλλά φαίνεται να ξεχνούν την ιστορική και κοινωνικοπολιτική τους υπόσταση ως τόπου συζήτησης, προόδου και ανάπτυξης.
-Claire Ducharme, King’s College του Λονδίνου, κοινωνικές επιστήμες
Κοιτάξτε το Σύνταγμα
Κατά την τελευταία δεκαετία, ένα κύμα πολιτικής ορθότητας σάρωσε τα αμερικανικά πανεπιστήμια, εκλαϊκεύοντας πολιτικές όπως οι κώδικες ομιλίας, οι προειδοποιήσεις ενεργοποίησης και οι ασφαλείς χώροι.
- Ενώ αυτές οι πολιτικές υποστηρίζονται γενικά από τους «ξύπνιους» φιλελεύθερους και επικρίνονται από τους συντηρητικούς με φιλελεύθερο προσανατολισμό, οι φοιτητικές διαμαρτυρίες της περασμένης άνοιξης για τον πόλεμο στη Γάζα περιπλέκουν αυτή την αφήγηση.
Ξαφνικά, οι διαδηλωτές φοιτητές και οι τυπικά φιλελεύθεροι υποστηρικτές τους υποστήριζαν την ελευθερία του λόγου, ενώ οι τυπικά συντηρητικοί επικριτές των διαδηλωτών ζητούσαν από τα πανεπιστήμια να κλείσουν τις διαδηλώσεις.
- Αν η υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου στις πανεπιστημιουπόλεις δεν έχει πλέον να κάνει μόνο με το αν είμαστε «ξύπνιοι» ή όχι, πώς πρέπει να σκεφτούμε αυτό το ζήτημα; Το πανεπιστήμιό μου, το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, κατατάχθηκε φέτος στην 1η θέση για την ελευθερία του λόγου από το Ίδρυμα για τα Ατομικά Δικαιώματα και την Έκφραση.
Οι διαχειριστές του πανεπιστημίου μου διαμορφώνουν την πολιτική τους με βάση την ερμηνεία της Πρώτης Τροποποίησης από το Ανώτατο Δικαστήριο, όπως θα έπρεπε να κάνουν όλα τα πανεπιστήμια. Η ελευθερία του λόγου πρέπει να εκτιμάται έντονα, αλλά να μην θεωρείται απόλυτη.
- Ακριβώς όπως και το Σύνταγμα, τα κολέγια θα πρέπει να αναγνωρίζουν ότι κάποια ομιλία, όπως η ομιλία που καλεί σε βία, για παράδειγμα, πρέπει να περιορίζεται. Τα κολέγια δεν χρειάζεται να ανακαλύψουν εκ νέου τον τροχό, απλά πρέπει να διαβάσουν το Σύνταγμα.
Τατιανή Σάγιεχ