Του Χρήστου Χωμενίδη
Μέσα στην εβδομάδα που πέρασε, ο κολλητός μου φίλος:
α) Καθύβρισε τον καλύτερό του πελάτη. “Σιχάθηκα να τον ακούω να υμνεί το έκτρωμα που χτίζεται στο Ελληνικό. “Ο θριάμβος του χυδαίου γούστου!” τού πέταξα μέσα στα μούτρα. “Η πιο τρανή απόδειξη ότι τον πλούτο σήμερα κατέχουν κάτι αρχοντοχωριάτες που κοπρίζουν λάιφ στάιλ και καταστρέφουν το περιβάλλον. Θέλουν να καταντήσουν την αθηναϊκή ακτογραμμή σαν τη Σαντορίνη, σαν τη Μύκονο. Σκηνικά χολλυγουντιανών b-movies. Πτώματα μακιγιαρισμένα και μοσχομυριστά…””
“Πώς αντέδρασε;” “Κόντεψε να του έρθει κόλπος!” “Λογικό. Δεν έχει καπαρώσει διαμέρισμα στον περίφημο πύργο;” “Και είναι απερίγραπτα περήφανος. Μας έδειχνε τα σχέδια, έτσι ξεκίνησε η κουβέντα…” “Πώς έληξε η βραδιά; Συμφιλιωθήκατε;” “Βεβαίως και όχι! Τον έλουσα και με άλλα. Για τη γαλοπούλα σύζυγό του που το παίζει ειδήμων της μοντέρνας τέχνης. Για τους χλεχλέδες γιούς του. “Μακάρι να σας καταβρόχθιζαν” τού κάνω “οι υπηρέτες σας. ΄Οπως στα “Παράσιτα” – ταινία που αμφιβάλλω αν έχεις καν ακουστά!” Σηκώθηκα από το τραπέζι (μας είχε πάει σε ένα τρέντι εστιατόριο, “καινούργια άφιξη”) κι έφυγα. Την επομένη του έστειλα τους φακέλους του. Βρήκε, έμαθα, αυθημερόν καινούργιο δικηγόρο. Πολύ το ευχαριστήθηκα!”
β) Αποκάλυψε στη γυναίκα του ότι διατηρεί παράλληλη σχέση. “Έτσι μου ήρθε, ξαφνικά, στο πρωινό. Μού φάνηκε εντελώς γελοίο μεγάλος άνθρωπος να κρύβομαι…” “Και πώς αντέδρασε;” “Δεν έδειξε καμία έκπληξη. Μάλλον με είχε πάρει χαμπάρι καιρό τώρα… “Φαντάζεσαι Κοσμά ότι ως βιολόγος, ύστερα μάλιστα από εικοσιπέντε χρόνια γάμου, θα είχα την ψευδαίσθηση της αποκλειστικότητας;” με ρώτησε. “Σωστή!” “Τέτοιο φλέγμα ομολογώ δεν το περίμενα.” “Άρα δεν τσακωθήκατε;” “Ίσα-ίσα, γλύκανε απέναντί μου.” “Ύποπτο το ακούω…” ” Ίσως να κάνει κι εκείνη τα δικά της… Αν βρω το θάρρος να τη ρωτήσω ευθέως, μπορεί και να μου πει…”.
γ) Πάρκαρε το αυτοκίνητό του στη μεσαία λωρίδα της Πανεπιστημίου. Για την ακρίβεια τράβηξε χειρόφρενο και άνοιξε την πόρτα, “πάμε να πιούμε ένα ουίσκι!” μού έκανε. “Θα σού το πάρει ο γερανός!” “Δεν πρόκειται να το ζητήσω πίσω. Το έχω σκυλοβαρεθεί. Όταν μένεις στο κέντρο, μια χαρά μετακινείσαι με τα πόδια, άντε και με το μετρό…”
Τρελαίνεται ο κολλητός μου φίλος; Έκαψε φλάντζα στο κατώφλι των εξήντα;
Οι σκανταλιές του μού θυμίζουν όσα σκάρωνε στο λύκειο. Τις κασκαρίκες στους καθηγητές. Την Κυριακή του 1983 που μπούκαρε στον Άγιο Δημήτριο, διέκοψε τη λειτουργία και ανακοίνωσε στον παπά πως δεν τον πείθει ντιπ, ότι αποκηρύσσει τον χριστιανισμό –”θρησκεία του Σαούλ Παύλου” τη χαρακτήρισε- και απαιτεί να ξεβαπτιστεί σε ειδική τελετή. Παρατρίχα, εννοείται, να τον λυντσάρουν οι ενορίτες.
Εκδηλώνεται η κρίση μέσης ηλικίας σαν δεύτερη εφηβεία;
“Για μένα καμία σχέση. Τότε έχεις τη ζωή μπροστά σου. Της βγάζεις γλώσσα, παίζεις, δοκιμάζεις τα όρια σου. Τώρα το παζλ έχει ουσιαστικά συμπληρωθεί. Αλοίμονο εάν ακόμα τρέχεις πίσω από ανεκπλήρωτους στόχους. Πόσο δε μάλλον άμα αγωνιάς να παρατείνεις τη νεότητα με εμφυτεύσεις και βαφές μαλλιών, με φάρμακα αδυνατίσματος, με δεύτερους και τρίτους γάμους και με γεροντόπαιδα…”
“Μη λες μεγάλη κουβέντα!” τον προειδοποίησα. “Ό,τι κοροϊδεύουμε συχνά το λουζόμαστε…”
“Βαμπίρ δεν πρόκειται να καταντήσω!” επέμεινε.
“Υπάρχουν πάντως άνθρωποι που έλαμψαν στα γεράματά τους. Ο Καζαντζάκης εξέδωσε τον Ζορμπά στα εξηντατρία του. Ο Αντενάουερ διετέλεσε καγκελάριος από τα εβδομηντατρία μέχρι τα ογδονταεφτά. Ο Κλιντ Ίστγουντ προχθές έγινε ενενηνταπέντε κι ακόμα γυρίζει ταινίες…”
“Εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Δεν αρνούμαι πως συχνά φτάνεις ασπρομάλλης στην επαγγελματική κορύφωση. Ολοκληρώνεις όμως μια πορεία που έχει δρομολογηθεί δεκαετίες νωρίτερα. Βάζεις το κερασάκι στην τούρτα. Και να σου πω; Τις μεγαλύτερες χαρές τις παίρνεις πλέον από τις καλές ιατρικές εξετάσεις. Φαντάσου η μοίρα να προσέφερε στον Ελύτη το Νόμπελ μαζί με μια διάγνωση καραμπινάτου καρκίνου. Θα το δεχόταν;”
“Δεν τον έχω για τόσο μωροφιλόδοξο…”
“Ούτε εγώ.”
“Εσύ αποφάσισες να γκρεμίσεις ό,τι με τόσο κόπο, τόσα χρόνια έχτιζες;”
“Δεν θα είχε πλάκα; Να γίνω ο Ηρόστρατος του εαυτού μου; Πιθανόν ασυνείδητα αυτό να σχεδίαζα από την αρχή. Φτιάχνεις μια ζηλευτή καρριέρα, μια ευτυχισμένη -στα πλαίσια του εφικτού- οικογένεια για να τις πυρπολήσεις. Για να απολαύσεις τις φλόγες τους…
Όμως όχι. Απλώς εγώ αποφάσισα να απολαμβάνω εφεξής το ανεκτίμητο προνόμιο. Την ελευθερία μου. Εννοώ πλέον να λέω φωναχτά, αστρογγύλευτα, την άποψή μου. Να ακολουθώ την καρδιά μου. Και να υφίσταμαι τις συνέπειες. Τα έσπασα με τον πιο προσοδοφόρο μου πελάτη; Φίνα πορεύομαι και χωρίς τις αμοιβές του. Με μπάφιασε το αμάξι μου, με τις ανέσεις και τα έξοδά του; Το εγκατέλειψα εν μέση οδώ. Μακάρι όσο μεγαλώνω να περιορίζονται οι ανάγκες μου. Στα ογδόντα μου να αρκούμαι σε “ένα κρεβάτι κι ένα κανάτι και σε κρασί πολύ” που λέει κι ο Χατζιδάκις…”
“Τη γυναίκα σου γιατί την έφερες σε τέτοια θέση;”
“Μα στο ξανάπα. Για χατίρι της αλήθειας. Νισάφι με τις αποσιωπήσεις. Η αληθινή εξάλλου αγάπη δεν καταλύεται.”
“Πάντα στέργει, πάντα ελπίζει, κατά τον άσπονδο φίλο σου τον Σαούλ…”
“Πάντα υπομένει.”
“Θα συνεχίσεις έτσι συνεπώς; Φωτιά στα τόπια;”
“Δεν έχω ιδέα. Έχω μπει στο βασίλειο του αυτοσχεδιασμού. Μακάρι να παρασύρω κι εσένα. Θέλεις το καλοκαίρι να κάνουμε ελεύθερο κάμπινγκ;”
“Ούτε στα δεκαοχτώ μου δεν το πολυγούσταρα. Θα ξυπνάμε πιασμένοι. Θα μας περονιάζει η υγρασία!”
“Σκέψου μονάχα πόσο θα μας λείψουν τα ανατομικά μας στρώματα. Τι ευτυχία όταν θα τα ξαναβρούμε!”-
* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
