Η Γερμανία βρίσκεται στο αποκορύφωμα του προεκλογικού αγώνα ενόψει των εκλογών της 23ης Φεβρουαρίου – μαζί με αυτόν κορυφώνονται και οι πολιτικές αντιπαραθέσεις. Την ίδια στιγμή, όμως, οι εκλογολόγοι παρατηρούν ελάχιστες μετατοπίσεις στα δημοσκοπικά ποσοστά των κομμάτων. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Σύμφωνα με τους ειδικούς, «αυτό πιθανώς να οφείλεται στον αριθμό των αναποφάσιστων, οι οποίοι υπολογίζονται κοντά στο ένα τρίτο του εκλογικού σώματος», παρατηρεί η Frankfurter Allgemeine Zeitung. «Οι δημοσκοπήσεις απεικονίζουν έτσι τις προθέσεις μονάχα εκείνων που έχουν “κλειδώσει” την επιλογή τους και οι οποίοι αδιαφορούν για το πολιτικό δράμα του προεκλογικού αγώνα. Τόσοι πολλοί αναποφάσιστοι υπήρχαν πάντως και στις εκλογές προ 16 ετών. Η Γερμανία είναι μία χώρα όπου πάντα πολλοί ψηφοφόροι αλλάζουν άποψη, που αποφασίζουν λίγο πριν ρίξουν την ψήφο τους στην κάλπη».
Εικόνα: Michael Kuenne/PRESSCOV/ ZUMA/picture alliance
Στις φετινές εκλογές με εξαίρεση την AfD και τους οργισμένους υποστηρικτές της «δεν νιώθει κανείς άνετα με τα κόμματα, ούτε καν με αυτά με τα οποία βρίσκεται ιδεολογικά εγγύτερα». Οι περισσότεροι μάλλον αμφιβάλλουν για το κατά πόσο θα ψηφίσουν το σωστό κόμμα και «αυτή η αμφιβολία επισκιάζει όλα τα συναισθήματα του προεκλογικού αγώνα. Όλοι οι ψηφοφόροι ξέρουν αντιθέτως πως εν τέλει θα έχουν ένα αποτέλεσμα που δεν θα τους αρέσει. Υπό αυτήν την έννοια η τωρινή κατάσταση αποτελεί, ήδη πριν από τη νύχτα των εκλογών, ένα μάθημα σχετικά με τη φύση του δημοκρατικού πολιτεύματος», καταλήγει η εφημερίδα της Φρανκφούρτης.
Ο προεκλογικός αγώνας στην αρένα των social media
Ταυτοχρόνως ο προεκλογικός αγώνας κορυφώνεται και στα social media, όπου οι διάφοροι χρήστες εκδηλώνουν τη στήριξή τους προς ένα κόμμα με… καρδούλες και emojis.
«Τέτοια σχόλια υπάρχουν κάτω από αναρτήσεις παντός περιεχομένου», παρατηρεί η tageszeitung. «Και στόχος δεν είναι το να πείσει ο ένας χρήστης τον άλλο – τότε θα έπρεπε εξάλλου να προβάλλει ορισμένα επιχειρήματα. Όχι, τέτοιου είδους σχόλια είναι απλώς μέρος ενός παιχνιδιού: της επιρροής του αλγορίθμου μέσω των περισσότερων αλληλεπιδράσεων. Ο στόχος; […] Μεγαλύτερη εμβέλεια, μεγαλύτερη επιρροή, μεγαλύτερος έλεγχος του προεκλογικού αγώνα».
Με αυτόν τον τρόπο οι εκλογές μετατρέπονται σε ένα «multiplayer-game, ένα φαινόμενο που παρατηρείται και στις εκλογές σε άλλα κράτη. […] Σε αυτόν τον προεκλογικό αγώνα τα κόμματα μάχονται για το ποιο θα έχει το καλύτερο πλασάρισμα στα feeds των ψηφοφόρων».
Τι σημαίνει όμως αυτό για την πολιτική κουλτούρα της χώρας; «Οι πολιτικές πεποιθήσεις δεν εκδηλώνονται πλέον με επιχειρηματολογία, αλλά χαρακτηρίζονται με διάφορα σύμβολα – με τον ίδιο τρόπο που οι οπαδοί δηλώνουν την υποστήριξή τους προς έναν αθλητικό σύλλογο.
Όποιος αντιμετωπίζει την πολιτική σαν ένα παιχνίδι δεν αναζητά πλέον την καλύτερη λύση για τα προβλήματα της κοινωνίας, αλλά την πιο αποτελεσματική τακτική, αυτήν που θα του χαρίσει τη νίκη. Στην ψηφιακή αρένα αυτό μεταφράζεται ως εξής: τα πολλά views καταρρίπτουν κάθε επιχείρημα, η αλληλεπίδραση είναι σημαντικότερη από την αλήθεια», αναφέρει τέλος η taz.
«Θα φύγω μόνο εάν το νησί βουλιάξει»
Ρεπορτάζ από τη Σαντορίνη φιλοξενεί η tageszeitung, η οποία συνομίλησε με δύο κατοίκους που αρνούνται να εγκαταλείψουν το νησί.
Εικόνα: Petros Giannakouris/dpa/picture alliance
Η ανησυχητική σεισμική δραστηριότητα των τελευταίων 15 ημερών έχει εξωθήσει πολλούς ανθρώπους να φύγουν από τη Σαντορίνη – όχι όμως και τον 83χρονο Γιώργο Βλαβιανό, ο οποίος δεν φοβάται τίποτα, «εκτός και αν οι σεισμοί φτάσουν στα 7 ρίχτερ», όπως λέει στην εφημερίδα του Βερολίνου.
«Ο Βλαβιανός θυμάται ακόμη πώς είναι, όταν το νησί πλήττεται από έναν ισχυρό σεισμό. Ήταν 13 χρονών, όταν στις 9 Ιουλίου 1956 σημειώθηκε διπλός σεισμός άνω των 7 ρίχτερ στη Σαντορίνη, προκαλώντας τσουνάμι με κύματα ύψους έως και 22 μέτρων και αφήνοντας πίσω 50 νεκρούς. Το παλιό σπίτι τους στα Φηρά δεν είχε καθόλου θεμέλια, όμως ο Βλαβιανός είχε φύγει άρον-άρον για την ανατολική ακτή του νησιού. “Αυτό μας έσωσε τη ζωή”.
[…] Σήμερα πάντως ο 83χρονος νιώθει ασφαλής. “Δείτε, το σπίτι είναι καινούριο. Αντέχει ακόμη και δυνατούς σεισμούς”, λέει […] προσθέτοντας πως θα εγκατέλειπε τη Σαντορίνη “μονάχα εάν μας πουν πως το νησί βουλιάζει”».
Ο Χρήστος Μενδρινός, 50 ετών και ιδιοκτήτης δύο ξενοδοχείων στα Φηρά, δεν βλέπει επίσης κανέναν λόγο να φύγει από το νησί. Μάλιστα έχει και νέες κρατήσεις για τα καταλύματά του από τα μέσα Μαρτίου, αν και επί του παρόντος δεν δέχεται άλλες κρατήσεις, επειδή έχει έλλειψη προσωπικού.
«Πολλοί που απασχολούνται στον τουρισμό του νησιού το έχουν βάλει στα πόδια, μιας και δεν έχουν ιδιαίτερες εμπειρίες από σεισμούς», εξηγεί η taz. «Ορισμένους τους φοβίζει το διαρκές ταρακούνημα της γης, άλλοι φοβούνται μήπως γίνει ένας πολύ πιο ισχυρός σεισμός, ένα τσουνάμι ή μία ηφαιστειακή έκρηξη. Το ότι τόσο πολλά μαγαζιά, εστιατόρια, καφέ και ξενοδοχεία στη Σαντορίνη είναι τώρα κλειστά είναι μάλλον ασυνήθιστο».
Υπάρχουν βέβαια και αρκετοί παραθεριστές, πολλοί εκ των οποίων Ασιάτες, που επίσης δεν ανησυχούν και επιλέγουν και αυτοί να παραμείνουν στο νησί. «Μία ηλικιωμένη Κινέζα με ροζ καπέλο κάθεται στο ξενοδοχείο της και ζωγραφίζει το ηφαιστειογενές νησάκι της Νέας Καμένης. Ο Χαρούκι και η Σουν, αμφότεροι 23 χρονών από την Ιαπωνία, στέκονται μπροστά από την κάτασπρη εκκλησία στα Φηρά. “Σε εμάς στην Ιαπωνία οι σεισμοί είναι πολύ πιο δυνατοί. Επομένως, όταν ταρακουνιέται το ξενοδοχείο μας, εμείς απλώς συνεχίζουμε τον ύπνο μας”, λέει ο Χαρούκι».
Source: DW
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
