Κατερίνα Πάντα: Και κάπως έτσι, ενα ελπιδοφόρο πολιτικό κεφάλαιο για την Ελλάδα έκλεισε…

28 Νοεμβρίου, 2024

Ξεραμε ότι ο Τσίπρας εκείνη την καταραμένη χρονιά του 2015 τα είχε δώσει όλα και πολύ περισσότερα. Οτι είχε παλέψει με τα ευρωπαικά θηρία που απαιτούσαν ένα μη βιώσιμο χρεος στη μορφή που ήταν να γίνει βιώσιμο ντε και καλά, θέτοντας ετήσιους στόχους που ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν.

Μια ματιά στα ετήσια χρέη τότε, εδειχναν απίστευτα ποσά. Υπήρχαν χρονιές που μόνο οι τόκοι χωρίς την αποπληρωμή κεφαλαίων υπερέβαιναν τα 16 δις. Εγκληματικές ενέργειες προηγούμενων κυβερνήσεων που δεν νοιάζονταν τι χρέη φόρτωναν μελλοντικά στην πλάτη του Ελληνικού λαού, αρκεί να έβγαζαν το σήμερα.

Ο Σαμαράς δεν έπεσε από τον Τσίπρα. Επεσε από την αδυναμία του να εκτελέσει τις μνημονιακές υποχρεώσεις που ανέλαβε στη λαχτάρα του να γίνει πρωθυπουργός. Αυτά τα μέτρα ΔΕΝ μπορούσαν να περάσουν στην κυβέρνηση του λόγω δρακόντειων μνημονιακών ετήσιων στόχων. Και κάπως έτσι του έκοψαν την χρηματοδότηση. Κατόρθωσε δυο φορές να δανειστεί από τις Ελληνικές τράπεζες παρουσιαζοντας το σαν success story & μετά η κατάρρευση.

Περίμενε λοιπόν να πέσει στην ίδια παγίδα και ο Τσίπρας όταν μιλούσε για παρένθεση. Ο Τσίπρας δεν ήταν ανόητος. Ο Βαρουφάκης και το στενό επιτελείο του τον είχαν ενημερώσει κατάλληλα. Κι έπεσε στη φωτιά παλεύοντας για καλύτερους όρους που όμως απαιτούσαν μια σημαντική αναδιάρθρωση του χρέους. Δεν θα περίμενε την βεβαιη πτώση του τύπου Σαμαρά.
Κάτι που οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ άκουγαν με φρίκη. Γιατί το μεν ΔΝΤ σύμφωνα με το καταστατικό του σώζει χώρες μόνο με βιώσιμα χρέη κι ας ήξερε ότι δεν ήταν, οι δε ευρωπαίοι γιατι έπρεπε να εξηγήσουν στους λαούς τους ότι τους είπαν ψέματα όταν δάνειζαν μια χώρα με μη βιώσιμο χρέος. Τι να τους πουν τώρα…ότι δάνειζαν την Ελλάδα για να μην καταρρεύσει ο λίαν υποκεφαλαιοποιημένος χρηματοπιστωτικός τους τομέας? Γιατί αυτός ήταν ο δράκος της χρεοκοπίας των πολλών τρις. Οχι η Ελλάδα των λίγων δις.

Οτι αν άφηναν μια υποτιθέμενη προηγμένη χώρα να καταρρεύσει, η καταστροφή θα ήταν παγκόσμια και με τις αγορές σε νευρική κρίση, ότι δεν καράφεραν μια Lehman & μια Bear Stearns θα το κατάφερνε μια Ελλάδα παίρνοντας παραμάζωμα όλες τις Ευρωπαικές τράπεζες και παράλληλα τις παγκόσμιες?

Τι να πεί η Μέρκελ. Οτι η Γερμανία των εμπορικών ελλειμμάτων έναντι πολλών κρατών στην προ ευρώ εποχή έγινε ο πάρτα όλα στην μετέπειτα και η μακράν ωφελημένη λόγω της χαμηλής και ασφαλούς ισοτιμίας του κοινού νομίσματος άνευ δασμών?
Ο Τσίπρας λοιπόν τα παιξε όλα για όλα. Ηξερε ότι αυτοί είχαν να χάσουν τα περισσότερα και το πήγε μέχρι τέλους. Για όσους δεν κατάλαβαν, το ΟΧΙ στο Δημoψήφισμα ήταν στους καταστροφικούς όρους του Β μνημονίου που ανέλαβε προσωπικά ο Σοιμπλε να μας περάσει. Δεν τα καταφερε παρ ότι μας εκλεισε ακόμη και την ρευστότητα των τραπεζων. Κι εκεί πλέον ανελαβε η Μερκελ με την σύμφωνη γνωμη των άλλων Ευρωπαίων βάζοντας μπροστά το ΔΝΤ, όσο κάποιοι ντόπιοι φώναζαν ναι σε όλα. Εξού και η… χημεία. Τα συμφέροντα αμοιβαία.

Την επόμενη τετραετία έστειλε κατ’ απαιτηση του ΔΝΤ τον Σόιμπλε στα αζητητα σε… τιμητική θέση.

Κάπως έτσι σ’ εναν προχειρο υπολογισμό που έκανα, η διαφορά σε ποσοτικούς στοχους του Β μνημονίου από το Γ που αποδεχθηκε ο Τσίπρας, ήταν της ταξης των 22 δις λιγότερων μέτρων στην τετραετία. Δηλαδη δεν έμενε ούτε η στάχτη μας αν συνεχίζαμε με το Β.

Ο Βαρουφακης με τις γνωσεις του, το ειρωνικό του υφάκι και το όλο στιλ του έπαιξε τον δικό του ρόλο, ενώ ο Τσίπρας προβαλλε πολλά για να πάρει όσα μπορούσε. Γιατί πάντα ετσι συμβαίνει στις σκληρές διαπραγματευσεις κι ας σε λένε λαικιστή. Ο πρώτος ήταν αναλώσιμος. Ο δεύτερος κατόρθωσε να δώσει στη χώρα μια χλωμή προοπτική. Κι όσοι περίμεναν να μας βγάλει από το ευρώ, την χρήση παραλληλου νομίσματος, η την μη πληρωμή του χρέους, να πούμε αυτά δεν γίνονται σε κοινό νόμισμα τύπου ευρώ, ούτε σε προηγμένες οικονομίες, ούτε είχε αυτή την άδεια από τον λαό του.

Αυτά βέβαια δεν είναι φρεσκα νέα. Τα εγραφα απο τότε. Κι αν βγήκε τώρα η Μερκελ να μας περιγράψει εξ απαλών ονύχων τα απομνημονευματά της, η σκληρή αλήθεια ήταν αυτή. Το χρέος έπρεπε να αναδιαρθρωθεί & πρεπει να αναδιαρθρωθεί εκ νέου το 2032. Είναι η μόνη λογική λυση αν θέλουν να πάρουν τα λεφτά τους. Αυτοί πάλευαν για το ανυπόστατο. Ο Τσίπρας με την αλήθεια.

Πάλεψε με τα ευρωπαικά θεριά και νίκησε με δεδομένο το μήκος και πλάτος του κλουβιού του.

Δεν ξέρω τι κατάλαβαν πολλά από τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης του, τότε που η ασχετιλα τους έσπαγε μπετά, πόσο δε ο Ελληνικός λαός. Δούλευε μόνος μ’ ένα στενό επιτελείο.

Δεν μπορεσε όμως να τα βγάλει πέρα με τα εσωκομματικά του θηρία που τελικά τον κατασπάραξαν. Οι συνιστώσες σε ένα κομμα που ποτέ δεν ήταν ενιαίο τον πήραν κάτω μαζί τους. Ισως πάλι η ταυτόσημη αριστερή ιδεολογική του ταυτότητα να μη του το επέτρεψε.

Δεν ξέρω. Παντως από την ήττα του 2019 και μετά, ήταν σαν να κόπηκαν οι κλωστές του. Αγνώριστος. Δεν ήταν σε θέση να αντιπολιτευτει σωστά. Το κόμμα του κατέρρεε.

Και κάπως έτσι, ενα ελπιδοφόρο πολιτικό κεφάλαιο για την Ελλάδα έκλεισε.