Της Judy Dempsey
Όσο περισσότερο συνεχίζεται, τόσο περισσότερα θύματα και καταστροφές θα αυξάνονται. Ολόκληρα χωριά, κωμοπόλεις και πόλεις έχουν ήδη μετατραπεί σε ερείπια. Εκατομμύρια Ουκρανοί έχουν εκτοπιστεί ή έχουν εγκαταλείψει τη χώρα. Μεγάλες εκτάσεις των ανατολικών περιοχών έχουν μετατραπεί σε ναρκοπέδια.
Οι διαπραγματεύσεις μπορούν να ξεκινήσουν μόνο εάν ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι είναι σε αρκετά ισχυρή θέση για να θέσει τους όρους. Αυτοί οι όροι δεν αφορούν μόνο την αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας. Πρόκειται για τη διασφάλιση ότι η Ρωσία δεν θα επιτεθεί ή δεν θα απειλήσει ξανά το Κίεβο. Το τέλος του πολέμου αφορά τον τερματισμό των αυτοκρατορικών φιλοδοξιών της Ρωσίας σε αυτό το τμήμα της Ευρώπης.
- Χωρίς αυτούς τους στόχους κατά νου, η ευρωπαϊκή ήπειρος θα είναι ασταθής, διχασμένη και αδύναμη. Δεν θα μπορέσει να δράσει στρατηγικά. Και δεν θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις τεράστιες προκλήσεις που επιδεινώθηκαν από τις δύο εισβολές της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2014 και το 2022.
Μία από αυτές τις προκλήσεις είναι ο τρόπος αντιμετώπισης της έλλειψης ασφάλειας στην Ευρώπη. Ήταν αρκετά κακό κατά τη διάρκεια του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, ο οποίος προκάλεσε μια αδύναμη και διχασμένη ευρωπαϊκή απάντηση. Οι Ευρωπαίοι απλά δεν είχαν τη στρατιωτική ικανότητα να το τερματίσουν. Και παρά τις ατελείωτες καταγγελίες των ΗΠΑ για την απροθυμία της Ευρώπης να ξοδέψει περισσότερα για την άμυνα και να ενσωματώσει τις στρατιωτικές της δομές, ελάχιστα έχουν επιτευχθεί από τότε.
- Επιπλέον, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ δεν σταμάτησε ποτέ να επικρίνει τους Ευρωπαίους ότι θεωρούν δεδομένες τις εγγυήσεις ασφαλείας της Αμερικής και ότι δεν ξοδεύουν αρκετά για τη δική τους άμυνα. (Στην πραγματικότητα, οι αρχηγοί του Πενταγώνου, είτε υπηρετούν υπό Ρεπουμπλικάνους είτε Δημοκρατικούς προέδρους, δεν μάσησαν τα λόγια τους για την άθλια κατάσταση της ευρωπαϊκής άμυνας).
Η θητεία του Τραμπ θα έπρεπε να είχε δώσει στους Ευρωπαίους την ιδανική ευκαιρία να αρχίσουν να παίρνουν στα σοβαρά την ασφάλειά τους. Δεν ενθουσιάστηκαν. Επιπλέον, ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία δείχνει για άλλη μια φορά ότι πολλές ευρωπαϊκές χώρες εξακολουθούν να αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η δική τους ασφάλεια βρίσκεται σε κίνδυνο.
- Αυτή είναι η άλλη πτυχή του πολέμου. Έχει αφήσει τους Ευρωπαίους να εξαρτώνται όλο και περισσότερο από τις ΗΠΑ για την υποστήριξη της Ουκρανίας. Και ακόμη δεν έχει ενσταλάξει στους Ευρωπαίους μια στρατηγική κουλτούρα που να βασίζεται στην ασφάλεια και τη σκληρή ισχύ. Χωρίς μια ισχυρή, ολοκληρωμένη υποδομή ασφαλείας, η Ευρώπη θα παραμείνει ευάλωτη ανεξάρτητα από το ποιος θα εκλεγεί ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ το 2024.
Είναι δύσκολο να δούμε ποια χώρα της ΕΕ πρόκειται να αναλάβει ηγετικό ρόλο στην προώθηση αυτής της στρατηγικής κουλτούρας. Σίγουρα όχι η Γερμανία, δεδομένου του τρόπου με τον οποίο ο συνασπισμός του Καγκελαρίου Όλαφ Σολτς αποδυναμώνει το Zeitenwende που είχε ως στόχο να κάνει το Βερολίνο σοβαρό παράγοντα άμυνας και ασφάλειας μέσω υψηλότερων δαπανών και εκσυγχρονισμού των ενόπλων δυνάμεων.
- Είναι επίσης δύσκολο να καταλάβουμε γιατί η ΕΕ – με εξαίρεση την Πολωνία, τις Βαλτικές χώρες, την Τσεχική Δημοκρατία και τη Ρουμανία – δεν βλέπει το γιατί μια νίκη της Ουκρανίας θα έκανε την Ευρώπη πιο σταθερή και ασφαλή.
Η άλλη πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι, και αυτό περιλαμβάνει το ΝΑΤΟ, είναι η ανάγκη για πεποίθηση.
Δεν αρκεί για τους ηγέτες και τους υπουργούς Άμυνας να λένε αυθόρμητα ότι θα στηρίξουν την Ουκρανία “όσο χρειαστεί” ή ότι η Ουκρανία πρέπει να κερδίσει. Πώς θα συμβεί αυτό εάν η χώρα δεν διαθέτει τον απαραίτητο στρατιωτικό εξοπλισμό; Και αν υπάρχει μουρμούρα σε ορισμένες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και στην Ουάσιγκτον ότι η ουκρανική επίθεση δεν ήταν αρκετά γρήγορη ή αρκετά αποτελεσματική, ο λόγος είναι ότι η Ουκρανία δεν διαθέτει τη στρατιωτική υποστήριξη για να το πετύχει.
- Εδώ μετράει ο ρόλος της πεποίθησης.
Εάν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ έχουν δεσμευτεί για την Ουκρανία, τότε θα πρέπει να συνδυάσουν τα λόγια τους με πράξεις. Κατά τη σύνοδο κορυφής του Βίλνιους τον Ιούλιο, το ΝΑΤΟ πέταξε την ευκαιρία να ενεργήσει με θάρρος και πεποίθηση. Στην Ουκρανία θα έπρεπε να έχει προσφερθεί η ένταξη εκεί και τότε. Οι εγγυήσεις ασφαλείας που προσφέρθηκαν δεν έχουν τελειοποιηθεί.
Οι ΗΠΑ και η Γερμανία ηγήθηκαν της αντιπολίτευσης στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ με το σκεπτικό ότι θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη κλιμάκωση από τη Ρωσία ή ακόμη και σε παγκόσμιο πόλεμο. Όπως και να έχει, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει ήδη παγκόσμιες επιπτώσεις, για την ενέργεια, τις προμήθειες τροφίμων και για τις παγκόσμιες συμμαχίες, συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης της Κίνας προς τη Ρωσία. Εν ολίγοις, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν περιορίζεται στην Ουκρανία.
Αυτή είναι η άλλη, μεγαλύτερη πρόκληση. Ο πόλεμος είναι μια δοκιμασία για την Ευρώπη ειδικότερα και τη Δύση γενικότερα. Πρόκειται για την ασφάλεια, την πεποίθηση και την προσπάθεια να υποστηριχθούν οι αξίες που βασίζονται στην επιδίωξη της δημοκρατίας. Τελικά, γι’ αυτό παλεύουν οι Ουκρανοί.
Ένας παραπλανητικός συμβιβασμός θα βλάψει τη Δύση και θα κατευνάσει – στην ουσία θα ενθαρρύνει – τη Ρωσία και τους υποστηρικτές της.
Δείτε τη δημοσίευση του πρωτότυπου άρθρου εδώ
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
