Θέλεις να βγούμε έξω; Να συναντηθούμε για ένα ποτό; Δεν θα ήταν ωραίο να τα πούμε; Όχι, όχι, ευχαριστώ πολύ.
Όλα αυτά τα ερωτήματα είναι πράγματα που τα προσεγγίζω με μια αίσθηση φόβου και επιφυλακτικότητας. Αγαπώ τους φίλους μου: Τους λατρεύω. Αλλά σιχαίνομαι να διασχίζω την πόλη, να στριμώχνομαι σε έναν χώρο και μετά να προσπαθώ να κάνω συζήτηση. Η όλη υπόθεση της κοινωνικοποίησης μοιάζει λίγο πολύ με δουλειά.
Εξάλλου, λίγες εξόδους θα μπορούσαν να συναγωνιστούν το «doing the internet», εκείνες τις χρυσές στιγμές που, απερίσπαστος από υποχρεώσεις, οικιακές δουλειές ή νοικοκυριό, μπορεί κανείς να αδρανεί ώρες με μόνο μικροσκοπικά πατήματα. Μπορεί να φωνάζετε για την εξασθένιση της ψυχικής υγείας και τον εθισμό στην οθόνη. Αλλά δώστε μου το μπλουζάκι που λέει: «Προτιμώ να είμαι ζόμπι που κάνει scrolling». Γιατί να κάνετε κάτι, όταν τίποτα δεν σας καλεί τόσο δυνατά;
Πολλοί από εμάς έχουν κολλήσει σε αυτή την αδράνεια που υποστηρίζεται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σε μια σειρά από διαγράμματα που δημιούργησαν οι New York Times, τα οποία αναλογίζονται πώς άλλαξαν οι ζωές των Αμερικανών στα πέντε χρόνια μετά την πανδημία, οι πιο εντυπωσιακές λεπτομέρειες είναι εκείνα τα πράγματα που δεν έχουν επιστρέψει σε αυτό που ήταν πριν.
Μετά την επιδημία, οι περισσότερες συνήθειες επανήλθαν σχεδόν αμέσως: επιστρέψαμε γρήγορα στα αεροδρόμια και στους επαγγελματίες κομμωτές, για παράδειγα. Αλλά τώρα περνάμε πολύ περισσότερο χρόνο στο σπίτι, τόσο στην εργασία όσο και στον ελεύθερο χρόνο. Μετά το Covid ξοδεύουμε λιγότερο χρόνο για κοινωνικοποίηση: σύμφωνα με την έρευνα χρήσης χρόνου, ο χρόνος που περνάμε με άλλους έχει μειωθεί σε λιγότερο από 35 λεπτά κατά μέσο όρο την ημέρα.
Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι ο εγκέφαλός μας έχει αλλάξει ριζικά. Μελέτες που εκπονήθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας διαπίστωσαν ότι η παρατεταμένη απομόνωση επηρέασε τις ορμόνες του στρες που παράγουμε κατά τη διάρκεια του κοινωνικού δεσμού. Πολλοί από εμάς βολευτήκαμε ανάμεσα σε μια πιο προσαρμοσμένη ομάδα συντρόφων. Όμως η ζωή και η αλληλεπίδραση με μια μικρότερη ομάδα ανθρώπων έκανε τον εγκέφαλό μας να σκουριάσει: η απομόνωση είχε αντίκτυπο στη μνήμη και τις λεκτικές μας δεξιότητες.
Το γεγονός ότι τόσα πολλά γραφεία εξακολουθούν να λειτουργούν με μερική απασχόληση επέτεινε ακόμη περισσότερο πολλά από αυτά τα ζητήματα. Αυτές οι μικρές μετατοπίσεις διαδραματίζονται μακροπρόθεσμα. Βρίσκουμε ότι είναι πιο δύσκολο να συνδεθούμε με τους ανθρώπους. Πρέπει να εξασκηθούμε στο να «κάνουμε φίλους».
Αλλά πόσο μόνοι είμαστε πραγματικά; Για ορισμένους, η υφέρπουσα απομόνωση έχει εγκαινιάσει μια άλλη πανδημία, τη μοναξιά. Για άλλους, η ευκολία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της ψηφιακής διασύνδεσης έχει δει τις αλληλεπιδράσεις μας να μεταφέρονται στο διαδίκτυο.
Μήπως το να στέλνουμε μηνύματα σε πολλούς φίλους μπρος-πίσω ενώ παρακολουθούμε τον Λευκό Λωτό είναι το σημάδι μιας κοινωνίας που μαστίζεται από μια νέα αυτοεπιβαλλόμενη καραντίνα; Ή απλώς κοινωνικοποίηση 2.0; Η κοινωνικοποίηση στον καναπέ είναι φθηνότερη, πιο άνετη και πιο αποτελεσματική. Είναι σχεδόν σίγουρα και πιο ασφαλής. Έχοντας ζήσει μια μεταδοτική ασθένεια, έχουμε γίνει ενστικτωδώς πιο προσεκτικοί -βλέπε την πτώση στη χρήση των δημόσιων συγκοινωνιών- και δεν θέλουμε ιλαρά ή γρίπη των πτηνών.
Επιμέλεια – Απόδοση: Τατιανή Σάγιεχ
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
