Να δεχθώ ότι δεν είμαι Έλληνας, δεν έχω κολλήματα με εθνικά σύμβολα και άλλα τέτοια,
είμαι ένας απλός άνθρωπος με την κοινή ανθρώπινη αισθητική, και με «αριστερές» ιδέες,
αν δεχθούμε ότι είναι «αριστερό», το να πορεύεσαι στη ζωή σου με σύνεση, με κατανόηση,
και με βασική σου αρχή ότι δεν πρέπει να υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Από μικρός έμαθα να πηγαίνω στα Μουσεία, στα θέατρα, στις συναυλίες, και να θαυμάζω
εκθέματα, παραστάσεις, ωραίες μουσικές συνθέσεις.
- Δηλαδή όλα αυτά που η κοινωνία με δίδαξε πως είναι καλλιτεχνήματα, δηλαδή
κατασκευές υψηλής αισθητικής, και δεν είναι απλά τεχνήματα, δηλαδή απλά,
κατασκευές, τελεία. Δεν θέλω ούτε να ακούγομαι ούτε να αισθάνομαι «γέρος», που «δεν καταλαβαίνεις τους νέους», αλλά έχοντας να συγκρίνω τις μουσικές συγχορδίες των Μπητλς, με τις τραγουδιστές αισχρότητες των τράπερς, τι να πω; Ότι και τα δύο είναι …μουσική;
Όταν βλέπω ένα μεταλλικό σχήμα που είναι αποτέλεσμα λιωμένου χαλκού που χύθηκε
μέσα σε ένα κουβά νερού και πήρε ακανόνιστο σχήμα, δίπλα σε ένα ελληνικό γλυπτό
γυμνού αρχαίου άνδρα, τι να πω; Ότι και τα δύο, είναι …γλυπτική τέχνη; Όταν βλέπω ένα πανί φτιαγμένο από σκούρες και ανοιχτόχρωμες ροζ λωρίδες, που είναι βαλμένες σε σχηματισμό οριζόντιο, με ένα τετραγωνάκι ξεχωριστό πάνω αριστερά με δύο σταυρωτές λωρίδες, δίπλα στο έργο του Πικάσο την γκουέρνικα, τι να πω; Ότι και τα δύο είναι …σύγχρονη τέχνη;
- Σχετικά με το θόρυβο με την ροζ σημαία, ένα έχω να πω. Ότι, πιο πολύ θα έπρεπε να θιγούν οι καλλιτέχνες, από τέτοιου είδους «καλλιτεχνικά έργα», παρά οι «πατριώτες», επικαλούμενοι προσβολή του συμβόλου της σημαίας. Είναι δυστυχώς πολύ μεγαλύτερη η ζημιά στο μοντέλο «κοινωνικής αισθητικής» , που διαμορφώνεται από τέτοια «καλλιτεχνήματα», και γι αυτή τη ζημιά, δεν μιλάει κανένας. Και η κοινωνική αισθητική είναι τρόπος ζωής, και τρόπος συμπεριφοράς., δεν είναι ένα απλό «μ αρέσει,δεν μ αρέσει».
Η «άμβλυνση» όλων των εννοιών, με πρώτη και κύρια, το «δικαίωμα» του καθενός να
βαφτίζει κάθε τι, τέχνη ή όπως αλλιώς τον βολεύει, και να απαιτεί από την κοινωνία να
αποδέχεται τα δικά του «βαφτίσια» ως κανονικότητα, οδηγεί αναπόφευκτα σε
τραγελαφικές καταστάσεις, όπου το 1984 του Όργουελ θα ωχριά μπροστά στην
καταπίεση των κοινωνιών από το «δικαίωμα» κάποιων.
- Είμαστε πολύ κοντά πια, στο σημείο που κάποιος αυτοαποκαλούμενος «γλύπτης», θα
αφοδεύσει στην πλατεία Συντάγματος απέναντι από τη Βουλή, και θα απαιτήσει να
παραμείνει το προϊόν της αφόδευσης του, ως …γλυπτό που συμβολίζει την … σαπίλα του
πολιτικού συστήματος, θεωρών τις πρασινόμυγες που θα συγκεντρωθούν, ως… κεφαλαιοκράτες που τρέφονται από αυτή τη σαπίλα!!!
Όμορφος κόσμος, …όμως, εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε..
Π.Α.Σ
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
