Εάν η Βρετανία θέλει να έχει ένα πιο ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας, χρειάζεται ένα πιο ευρωπαϊκό φορολογικό σύστημα (Chris Giles, Financial Times)
- Εάν είστε Βρετανός και οικονομικά άνετος έως αρκετά εύπορος – ας πούμε ένας τυπικός αναγνώστης των Financial Times ή, πράγματι, ένας δημοσιογράφος των FT – έχετε σίγουρα λόγους να παρακολουθήσετε προσεκτικά τον προϋπολογισμό της επόμενης εβδομάδας.
Όχι επειδή η δήλωση της καγκελαρίου Ρέιτσελ Ριβς είναι πιθανό να δημιουργήσει άλλη μια οικονομική κρίση, αλλά επειδή ανήκετε στις ομάδες που στοχεύουν σε ετήσιες αυξήσεις φόρων ύψους περίπου 40 δισεκατομμυρίων λιρών μέχρι το τέλος της δεκαετίας.
- Οι Εργατικοί ήταν απολύτως ξεκάθαροι ότι εκείνοι με τους πιο φαρδείς ώμους θα σηκώσουν το βάρος. Επιτρέψτε μου να ορίσω αυτή την ομάδα ως εκείνους με το ανώτερο 10% των φορολογικών υποχρεώσεων εισοδήματος.
Υπάρχουν μόλις 4 εκατ. από αυτούς και πολύ απλά μαθηματικά σας λένε ότι ο ετήσιος πρόσθετος λογαριασμός θα είναι λίγο πάνω από 10.000 λίρες το χρόνο για τον καθένα. Για να ανήκετε σε αυτή την ομάδα, χρειάζεστε ένα εισόδημα προ φόρων της τάξης των 69.600 λιρών. Αυτό είναι κάτι το ιδιαίτερο.
- Ο υπολογισμός καταδεικνύει τα βάναυσα μαθηματικά του περιορισμού των φορολογικών αυξήσεων σε μικρές ομάδες. Το πιο σημαντικό είναι ότι αναδεικνύει πόσο ασυνήθιστο γίνεται το φορολογικό σύστημα του Ηνωμένου Βασιλείου σε διεθνές και ιστορικό πλαίσιο. Αυτό ενέχει σημαντικούς πολιτικούς και εισπρακτικούς κινδύνους για την Reeves.
Η συνολική φορολογική επιβάρυνση του Ηνωμένου Βασιλείου γίνεται όλο και πιο ευρωπαϊκή ως προς το μέγεθός της, αλλά η κατανομή των φορολογικών πληρωμών δεν είναι. Ακόμη και πριν από τη μείωση κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες των εισφορών εθνικής ασφάλισης των εργαζομένων από την προηγούμενη κυβέρνηση, τα στοιχεία του ΟΟΣΑ δείχνουν ότι οι βρετανικές επιβαρύνσεις από φόρο εισοδήματος και κοινωνική ασφάλιση για τους εργαζόμενους με μέσο εισόδημα ήταν συγκριτικά πολύ χαμηλές.
- Δεν ισχύει το ίδιο για τα άτομα με εισοδήματα κατά δύο τρίτα υψηλότερα από το μέσο όρο, τα οποία είναι γενικά πάνω από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ. Αυτό δείχνει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο έχει ένα πολύ προοδευτικό σύστημα άμεσης φορολογίας.
Το Ινστιτούτο Δημοσιονομικών Μελετών υπολογίζει ότι ενώ η άμεση φορολογική επιβάρυνση (φόρος εισοδήματος και εθνική ασφάλιση μισθωτών) βρίσκεται σε χαμηλό μισού αιώνα για κάποιον με μέσο εισόδημα, η συνολική φορολογική επιβάρυνση βρίσκεται σε υψηλότατο επίπεδο, με επιπλέον επιβαρύνσεις που έχουν ήδη φορτωθεί σε άτομα με υψηλό εισόδημα και άλλους φόρους.
Μόνο για τον φόρο εισοδήματος, το 2024-25 τα άτομα με το ανώτερο 10% των εισοδημάτων θα πληρώσουν το 60,2% των συνολικών εσόδων, ποσοστό που εκτιμάται από την HM Revenue & Customs ότι θα έχει αυξηθεί από το 53,5% το 2010-11. Αυτή η συγκέντρωση του φορολογικού βάρους για τους πλούσιους υπό τους Συντηρητικούς δεν οφείλεται στο γεγονός ότι εκείνοι με τους πιο φαρδείς ώμους έφυγαν με τα λάφυρα του έθνους τα τελευταία 14 χρόνια. Κάθε άλλο.
- Ξεχωριστά στοιχεία για το pay-as-you-earn, επίσης από την HMRC, δείχνουν ότι το χάσμα στα προ φόρων κέρδη μεταξύ εκείνων που ανήκουν στο ανώτερο δεκατημόριο και του μέσου όρου έχει μειωθεί. Το χάσμα είναι περίπου 6% μικρότερο από ό,τι ήταν πριν από μια δεκαετία και τα εναλλακτικά επίσημα στοιχεία δείχνουν μια πολύ μεγαλύτερη συμπίεση στην κατανομή των αποδοχών.
Βέβαια, δεν πρέπει να γινόμαστε υπερβολικά θορυβώδεις για τη δυσχερή θέση όσων έχουν υψηλά εισοδήματα. Μπορεί ο μισθός τους να μην συμβαδίζει με τον υπόλοιπο πληθυσμό και μπορεί να φορολογούνται πολύ περισσότερο από ό,τι φορολογούνταν, αλλά εξακολουθούν να είναι πλουσιότεροι και να έχουν καλύτερες επιλογές από εκείνους που έχουν χαμηλότερα εισοδήματα. Σε αυτό, ωστόσο, έγκειται ένα από τα πολλά προβλήματα για τον Ριβς.
- Το να έχεις περισσότερες επιλογές περιλαμβάνει το να δουλεύεις λίγο λιγότερο αν ο οριακός φορολογικός συντελεστής σου φαίνεται πολύ υψηλός, να συνταξιοδοτηθείς νωρίτερα ή να εγκαταλείψεις τη χώρα. Και είναι αυτές οι επιλογές που θα πρέπει να κάνουν κάθε καγκελάριο να σκεφτεί δύο φορές πριν αυξήσει περαιτέρω τη φορολογική επιβάρυνση.
Μπορεί να μην υπάρχει πολύς περισσότερος χυμός για να αποσπάσει. Μετά από αυτόν τον προϋπολογισμό, σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους ομολόγους του, το εξαιρετικά προοδευτικό φορολογικό σύστημα του Ηνωμένου Βασιλείου θα είναι πιο ευάλωτο στην αλλαγή συμπεριφοράς – και μαζί με αυτό έρχεται ένας κίνδυνος τόσο για τα κρατικά έσοδα όσο και για την ανάπτυξη.
- Επιπλέον, ο φόρος είναι μια συλλογική δραστηριότητα. Είναι το τίμημα της συμμετοχής σε μια πολιτισμένη κοινωνία και δεν πρέπει να θεωρείται κάτι που πρέπει να πληρώνουν οι άλλοι. Τελικά, αν η Βρετανία θέλει να έχει ένα πιο ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας, χρειάζεται ένα πιο ευρωπαϊκό φορολογικό σύστημα. Αυτό σημαίνει ότι όλοι, όχι μόνο αυτοί με τους πιο φαρδείς ώμους, πρέπει να πληρώνουν περισσότερα.
Τατιανή Σάγιεχ