Στοίχημα (λέει) ο παραγωγικός μετασχηματισμός της οικονομίας. Πρώτος στόχος, μείωση της γραφειοκρατίας κατά 25% (!). Τι άλλο… να ακούσει ο επενδυτής;
Τι νομίζουμε δηλαδή όταν πολιτικά συνεχίζουμε με τον πιο ακραίο και εντελώς άχρηστο τρόπο να ελέγχουμε την οικονομία και να θεωρούμε πως έτσι της κάνουμε και καλό… Να πείσουμε κεφαλαιούχους να επενδύσουν τα λεφτά τους στην Ελλάδα; Γιατί; Επειδή υποσχεθήκαμε να μειώσουμε τη γραφειοκρατία κατά 25%…;
Γιατί κολλήσαμε στο γελοίο ποσοστό μείωσης της γραφειοκρατίας και δεν πάμε παρακάτω να δούμε τα καλά με τον μετασχηματισμό της οικονομίας σε μοντέλο παραγωγικότητας, όπως μας υπόσχεται το πολιτικό “στοίχημα” που βάλαμε;
Για τρεις (σοβαρότατους κατά την άποψή μας) λόγους, στους οποίους θα περάσουμε αμέσως για να μη σας τρώμε πολύτιμο χρόνο.
Πρώτον, γιατί παραγωγικός μετασχηματισμός της οικονομίας αποκλείεται να υπάρξει, επειδή δεν συμφέρει πολιτικά και κομματικά. Τι δηλαδή; Θα κατέβουν κόμματα εξουσίας σε εκλογές το 2027 με υποσχέσεις για τους βιομήχανους και τους ξενοδόχους; Είναι δυνατόν στο Ελλαδιστάν;
Αν η κυβέρνηση τολμήσει να ανοιχτεί ας πούμε στην βιομηχανία (επειδή το άνοιγμα στους μικρομεσαίους είναι 20χρονο παραμύθι που έχουν πάρει χαμπάρι οι μικρομεσαίοι και για τον λόγο αυτό ούτε επενδύουν ούτε αυξάνονται, ενώ μειώνονται κατά πολύ αριθμητικά), θα πρέπει να βάλει κάτω τις προτάσεις και τις μελέτες που παρέλαβε τον τελευταίο καιρό για τους λόγους που πάμε σε σοβαρότατη συρρίκνωση της μεταποιητικής μας παραγωγής.
Που σημαίνει και των εξαγωγών και των ντόπιων επενδύσεων, καθώς το ενεργειακό κόστος είναι ανεπίτρεπτο. Το δε εργασιακό (που θα έλθει) δεν θα είναι εύκολο να σηκωθεί ως βάρος…
Δεύτερο, γιατί οι επενδυτές που περιμένει η κυβέρνηση (η οποία νομίζει πως επενδυτές και κεφαλαιούχοι δεν ξέρουν τι συμβαίνει στον τόπο μας και ότι η υπερβολική και απαράδεκτη παρεμβατική πολιτική κομμάτων και κυβερνήσεων ανατρέπουν και τα “φαντάσματα” που έχουν τη μορφή των δήθεν αναπτυξιακών νόμων) γνωρίζουν πάρα πολύ καλά και από πρώτο χέρι τι σημαίνει ελληνική γραφειοκρατία στις επενδύσεις.
Γραφειοκρατία που ξεκινάει από την ανικανότητα και φθάνει στην αδυναμία του κράτους να βρει στον επενδυτή ακόμη και χώρο να χτίσει την επένδυσή του, καθώς θα πρέπει να συμφωνήσουν και τα μοναστήρια και τα 4-5 καφενεία της συγκεκριμένης περιοχής(!)
Σε αντίθετη περίπτωση (δηλαδή της έκδοσης κατά λάθος άδειας ίδρυσης και λειτουργίας, ας πούμε μιας βιομηχανίας), θα έχουμε προσφυγή στη δικαιοσύνη.
Αυτό στην πράξη (στην Ελλάδα) σημαίνει ότι η υπόθεση θα χρειαστεί κάπου 10-15 χρόνια (!!) να εκδικαστεί, ώστε να μάθει ο επενδυτής τι θα κάνει τελικά…
Και τρίτο, γιατί με τις επενδύσεις που τυχόν θα εξετάσει η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να μετασχηματίσει την οικονομία σε παραγωγική και το μοντέλο της σε σύγχρονο και καινοτομικό… (όπως λέει το στοίχημα που έβαλε…) πρέπει να συμφωνήσουν τα κόμματα εξουσίας (που είναι σήμερα στην αντιπολίτευση). Αλλά και τα κομματικά δεκανίκια. Αυτά δηλαδή που θα χρησιμοποιήσουν αν και όποτε κυβερνήσουν.
Αν δεν συμφωνήσουν (επειδή θα ταχθούν υπέρ της φωνής των καφενείων και εκείνων (έστω και των 5-10) που διαφωνούν με την επένδυση), ο επενδυτής που θα τολμήσει να επενδύσει στην Ελλάδα θα είναι “στο αέρα” σε κάθε κυβερνητική αλλαγή.
Ακόμη και αν έχει περάσει 10ετία από τότε που έχτισε έστω και αποθήκες του εργοστασίου του… ή τα ουρητήρια για τους λουόμενους (αν πρόκειται για επένδυση σε ξενοδοχείο), επειδή θα χαλάνε τη θέα του “νοικάρη” της παραλίας, που έχει βάλει ομπρέλες και τις ξαπλώστρες… Θέλετε κι άλλα…;
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
