Στρώσαμε ένα χαλί για να δείχνουμε που βαδίζει η οικονομία μας, αλλά κουβέντα για εκείνα που έχουμε σπρώξει κάτω από το χαλί.. εδώ και 5 χρόνια!!
Από τις αρχές του 2019 διαπιστώθηκε και συμφωνήθηκε χωρίς πολιτικές ή άλλες ενστάσεις, (μικροπολιτικές και εργατοπατερικές, ας πούμε) ότι ο δρόμος όχι μόνο για την ανάπτυξη αλλά και την ανάκαμψη πρέπει να χαραχθεί μέσα από επενδύσεις και μόνο επενδύσεις.
Αναφέρθηκαν και νούμερα τότε. Και προϋποθέσεις για τον στόχο για τις οποίες ουδέποτε υπήρξε αντίδραση με απαντήσεις που να πείθουν ότι το μήνυμα ελήφθη.
Το μόνο που βεβαίως και θυμόμαστε όλοι είναι η κοινή διαπίστωση ότι το κενό της οικονομίας σε επενδύσεις ξεπερνά τα 100 δις ευρώ . Έτσι δε και δεν καλυφθεί ως το το 20022-23 καλύτερα να ξεχάσουμε αυτό που λέγεται ανταγωνιστική οικονομία μέσα στην Ε.Ε.
Ακούστηκαν και άλλα . Ότι οι ντόπιες επιχειρήσεις (της βιομηχανίας ιδίως -πριν συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο-) έχουν στα συρτάρια τους αλλά και στα συρτάρια των αρμόδιων υπουργείων σχέδια για επενδύσεις ως και 20 δις ευρώ που δεν είναι καθόλου δύσκολο να γίνουν από την μια μέρα στην άλλη αν οι επενδυτές δουν μια κάποια πολιτική να τους προσελκύει.
Και ποια θα ήταν η πολιτική αυτή;
Αυτή που συναντούσες και συναντάς ακόμη στην Ε.Ε , ο βιομηχανικός στόχος της οποίας παραμένει αυξητικός σε ότι αφορά την συμμετοχή της στο ΑΕΠ και ιδίως στις εξαγωγές.
Εμείς τα είπαμε το 2019, εμείς τα ακούσαμε… Που φάνηκε αυτό;
Στη διαχείριση και των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης, στα ΕΣΠΑ, στις δημόσιες επενδύσεις και όπου αλλού μπορούσε να γίνει πράξη το πολιτικό και μόνο πολιτικό κάλεσμα (σε όλη την 5ετία ως σήμερα), ξένων επενδυτών να προτιμήσουν επενδυτικά την Ελλάδα των δήθεν μεγάλων ευκαιριών.
Πού αλλού; Σε ανύπαρκτες πολιτικές επενδύσεων και επενδυτών. Στη στασιμότητα και την εμπλοκή κάθε σχεδίου περιφερειακής ανάπτυξης και κινήτρων (φορολογικών άμεσης εφαρμογής) σε συνδυασμό με την αξιοποίηση κονδυλίων της Ε.Ε μόνο για την επενδυτική μας ανάπτυξη.
Τίποτε δεν έγινε. Λόγια και ημίμετρα από τα οποία τα μισά είναι σε δρόμο δήθεν εφαρμογής όπως εκείνα που αφορούν χωροθετήσεις, πολεοδομικές τακτοποιήσεις και αδειοδοτήσεις.
Να σημειώσουμε δε ότι είναι σε ισχύ και με πρόθεση αλλαγής νομοθετήματα που ψηφίσθηκαν και πριν το 1950!!.
Κάτω από το χαλί, μαζί με το “σκούπισμα” της δήθεν επενδυτικής πολιτικής και όλα εκείνα που υποτίθεται ότι θα αποτελούσαν την ευκαιρία για σοβαρή συμμετοχή της ιδιωτικής οικονομίας σε κρατικές πρωτοβουλίες για έργα υποδομής που έχει ανάγκη η περιφέρεια αλλά και η δομή της βιομηχανίας αν θέλουμε να αναζητήσουμε μια νέα εκβιομηχάνιση της χώρας.
Ποια είναι λοιπόν η συνέπεια και η συνέχεια αυτής της κατάστασης ( δηλαδή της έντονης παραμονής της αποεπένδυσης) που την έχουμε επιμελώς “σκουπίσει” κάτω από το χαλί της οικονομικής μας πολιτικής;
Τώρα πλέον όλα είναι δύσκολα. Τον λόγο έχει η ενέργεια. Εκτός αν μέσα από τα εδάφη “δράσης” για αναχαίτιση νέων μεγάλων προβλημάτων που αναμένονται στην παραγωγή μας κρατήσουμε σε ενδιαφέρον και τις δυνατότητες για επενδύσεις στην Ελλάδα.
Το θέλουμε όμως… ή μας καλύπτουν ο τουρισμός και οι υπηρεσίες που δεν έχουν και πολιτικό κόστος; Και το ερώτημα δεν είναι καθόλου τυχαίο…
capital.gr
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
